Toespraak die ik als bestuursvoorzitter hield bij de Kerstbijeenkomst Stichting Peuterspeelzalen Hoogeveen op 20 december 2016 in Hoogeveen, Bredeschool de Zuiderbreedte.

——–

Dames en heren,

Eigenlijk zie je ons als bestuur niet zo vaak. Wie zijn die mensen nu eigenlijk? Allereerst zijn we vooral mensen die trots zijn op jullie en een mooie stichting die kansen voor kinderen vergroot. Een stichting met ruim 50 professionele medewerkers en ongeveer 40 vrijwilligers verbonden en verdeeld over 20 locaties in de kern van Hoogeveen en omgeving. Het totale bereik van SPSH lag in 2015 ruim boven de 1000 kinderen. Prachtig!

Het bestuur bestaat uit Cobi van Liere en Walter Wissenburg en mijzelf – Niels Strolenberg – als bestuursvoorzitter. Cobi heeft een achtergrond in het peuterspeelzaalwerk en is inhoudelijk sterk en gedreven. Walter is helaas verhinderd door werkafspraken. Hij is iemand met een scherp oog voor financiën. Zelf heb ik wat krijt aan het jasje van de tijd dat ik voor de klas mocht staan, overigens ook voor een deel op deze bredeschool. Wij zijn met elkaar gedreven om het mogelijk te maken dat de Stichting in de toekomst kan blijven bijdragen aan gelijke kansen voor kinderen in de kern Hoogeveen en de dorpen.

Als het gaat om de peuterspeelzaal en het denken over de ontwikkeling van jonge kinderen, dan leven we in andere tijden dan vroeger. Om het maar even samen te vatten: was de crèche vroeger een soort noodzakelijk kwaad, waar je je kinderen kon brengen, nu is iedereen het erover eens, dat er voor kinderen veel te halen valt. Aan spelend leren aan ontwikkeling van motoriek, emotionele vaardigheden en taal, bijvoorbeeld.

Dat was vroeger wel anders. Een klein verhaaltje. In een herhaling van een historisch radioprogramma hoorde ik onlangs een verhaal van en over mevrouw Sonja de Vries. Zij was op dat moment 88 jaar en voor zover bekend de oudste peuterleidster in ons land.

In 1927 – ze was toen 15 jaar oud – begon ze te werken in een Amsterdamse Kinderbewaarplaats, waar ze tot 1937 zou blijven. In haar eentje bestierde ze in die dagen een zaal. Op de ene zaal waren dreumesen, peuters en kleuters ondergebracht. Op de andere zaal lagen de baby’s. En moet je je voorstellen: dan ging het dus om dertig kinderen in de ene ruimte en twintig in de andere.

Wat je zegt: een bewaarplaats, want de kinderen werden niet erg actief beziggehouden. De baby’s brachten de dagen vooral slapend door en de wat oudere kinderen speelden met elkaar en werden af en toe voorgelezen.

Het waren beroerde tijden. Jaren van crisis en van grote armoede. Veel kinderen die ’s ochtends binnenkwamen, waren vies, net zoals hun kleertjes. En een goede maaltijd schoot er thuis maar al te vaak bij in. Dus zat daar het meeste werk in: de kinderen werden ’s ochtends in bad gestopt en kregen dan een schone luier en een roodgeruit kieltje van de crèche. Dan volgde een bord warme pap. En tussen de middag een stevige stamppot.

Je kunt wel stellen dat er veel veranderd is. Niet alleen komen kinderen van nu doorgaans weldoorvoed en fris gewassen de peuterzaal binnen, ook ouders van nu zijn anders dan ouders uit de tijd van Sonja de Vries. Een opvang is niet langer een noodzakelijk kwaad, maar een moderne oplossing voor ouders die allebei willen zorgen en werken. En behoefte hebben aan opvang, waar ze hun kinderen in goede handen weten. Dat wil zeggen: in professionele handen, van medewerkers die zorgzaamheid koppelen aan kennis over het jonge kind.

Alle kinderen met taalachterstanden verdienen vve, omdat ze daarmee hun kansen vergroten op een goede toekomst. We bereiken maar liefst 70% van deze kinderen, een hoog aantal in vergelijking met andere gemeenten. Zoals we al zeiden, we zijn trots dat jullie dat bekijken.

Laten wij ons daar met elkaar sterk voor maken, want we leven in Andere Tijden. De roodgeruite kieltjes en de stevige stamppot liggen ver achter ons, maar op ons bord liggen nieuwe uitdagingen die om een oplossing vragen, zoals taalachterstanden bij kleine kinderen. Vooral in Hoogeveen waar zo’n 7000 mensen laaggeletterdheid is. Waar het maar moeilijk is om uit een kansarme omgeving te ontsnappen.

De uitdaging is ook om te voldoen de scherpere eisen aan de opleiding van educatieve medewerkers en leidsters. Concurrentie van commerciële bedrijfjes die ons uitdagen om vernieuwend te zijn en tot anders denken en werken. Die uitdaging mogen wij aangaan onder de nieuwe naam die we volgend jaar zullen gebruiken: Spelerwijs, een stichting voor peuteropvang en de ontwikkeling van kinderen in Hoogeveen.

Aan het einde van het jaar is het een moment om terug te kijken. Dan denken we ook terug aan diegene die ons zijn ontvallen. Collega’s, ouders van onze peuters en onze naasten. Als bestuur ontvangen we deze berichten en het gaat ons aan het hart. Het heeft vaak een grote impact voor de directe omgeving.

Tot slot wil ik afsluiten met een vrolijk woord van dank namens het toezichthoudend bestuur, en jullie een prachtige Kerst en een vrolijk nieuwjaar toe wensen.

Dank u wel.